Kristine og ballen!

Da er ikkje tvil om at Kristine er glad i idrett. Heilt sidan ho var lita har fotballen trilla og jenta loept etter og ho klarar ikkje gje seg. Gymtimar har vore favorittfaget paa skulen i 12 aar og fotball har ho spelt i 9 aar. Sport med ball har alltid vore det beste. Fotball, basketball, volleyball, kanonball, slaaball osv. Kva som er saa fascinerenda med aa jage ei kule paa banen klarar ho ikkje finne ut av. Kristine har en positiv innstilling naar det gjelp idrett og er fullstendig klar over at ein ikkje kan vinne kvar gong. Opp gjennom aara har det blitt mykje sport og ho veit godt at ein ikkje treng aa vera best for aa ha det kjekt. Noko ho har erfart og tar med seg, ikkje berre i idretten men ogsaa ellers i livet. Om det skulle vere nokon idrett ho ikkje likte maatte det ha vore friidrett og turn. Ei mee springe fort og lenge, og hoppe kjempe langt og hoegt og snurre rundt og ta salto og det blir for mykje for froeken Hope. Ein skal jo ha det kjekt vel. Monge seier at tanken paa aa springe rundt paa ein bane og jage etter ein ball, virker heilt absurd. Som ho Kristine sei virkar det no meir absurd aa berre springe rundt aa rundt i sirklar i 30 minuttar til ein faar beskjed om at ein har loept nok.

Noko Kristine slit litt med naar det gjeld det med sport er det at ho er ganske lita av seg. Saann i hoegde. Bredda kan me snakke om ein annan gong. At Kristine ikkje er heilt proporsjonal naar det kjem til baade hoegd og bredde er jo ikkje til aa stikke under ein stol. Dette foerar til at ho tapar hovud-duellar i fotball, har problem med aa score naar ho spel basket og ikkje heilt faar so god kraft naar ho tek ein smash paa volleyballbanen. Likeval he ho det kjekt og ho held taktikken sin paa "eit lavt nivaa." Kristine tykkjer det aa bevege seg er toppers men ho likar ikkje aa springe. Noko so gjer at ho kanskje ikkje burde drive med idrett. Men om ho er liten og ikkje so glad i aa springe kan ho trene styrke og musklatur i staden. Og det gjer ho. Det tykkjer ho er knall for daa far ho kjempe musklar ogsaa blir ho kanskje god i volleyball til slutt naar ho vert sterk i armane sine. Til og med paa treningstudioet kunne trenaren hennar bekfrefte at det var noko alvorlig gale med kroppen hennar. Daa han drog fram ein rekke klyper og maalband, fekk dei ikkje berre bekrefta kvifor ho var der, men dei fann ogsaa ut at hoegrebeine hennar var kraftigare enn det venstre og at venstre armen hennar var kraftigare enn den hoegre. Eg tenkjer ho foelte seg litt som eit nebbdyr der ho stod; berre satt saman av delar Gud hadde til overs daa han satte folk paa jorda. Men dette bryr ikkje Kristine seg noko om og i hennar auge er Adidas, Nike, Puma, Umbro og Kappa dei fem store i hennar verd. Kristine er òg veldig glad i musikk men dessverre kan ho ikkje spela noko sjoelv. Etter at ho kom til Brasil hadde ho likevel lyst aa proeve ut noko nytt og no tek ho gitartimar to ettermiddagar i veka. Men allereie fyrste dagen moette ho paa problemar. Handa hennar er for lita. Den venstre handa maktar ikkje aa spele paa alle strengane naar det trengs. "Veit du, eg trur dette kan verte litt vanskelig for deg, for eg la merke til at handa de er ganske lita," sa laeraren. Men sjoelv om Kristine´s proporsjonalitet ikkje gaar heilt opp verken i matte eller gym so gjer ho ikkje opp. Med ein svaer venstrefot spelte ho fotball i 9 aar og jammen skal ho ikkje spele gitar med den store (men likevel for lita) venstrehanda hennar ogsaa. Eg tenke me avslutte med eit sitat som Kristine er veldig glad. Det er henta fraa ei av hennar favorittkomikarar, Hege Schoeyen sin kassett om Bitten (godt kjent i familien Hope):

Staa paa! Gi ikke opp!
Du kan vinne din kamp!
Du kan naa ditt maal!
-Bitten-

Daa har Kristine noke ho vil sei; Skulen min Unimax, har kvart aar ein OL-turnering i diverse idrettar. Lagene er alltid reine gutte-og jente-lag og det er ca eit lag fraa kvar klasse. Eg meldte meg paa fotball som visstnok var inne fotball. Ikkje lenge etter kom det fram at jeg hadde spilt fotball i 9 aar og at brasilianske jenter er utrolig daarlige aa spille fotball. Jeg frydet meg og saa fram til aa eie hele turneringen. Bildet over er de guttene og jentene som spiller fotball fra vaar klasse. Hun lyse er meg. Bildet er tatt etter den foerste kampen vi spilte som var fredag. Som vi ser har vi alle like troeyer og hver klasse har sine egne troeyer. Alle har ogsaa valgfritt nummer og navn paa ryggen. Jeg er Hope nr 11 for da jeg var liten (er et tegn paa alderdom naar man kan bruke den setningen) spilte jeg med nr 11 for det spilte ogsaa Tore Andre Flo med og sammen med Solskjaer var de de beste spillerne i verden. Vi tapte kampen men jeg scorte to maal og headet i tverleggeren saa jeg er fornoeyd. Det var morsomt aa se hvor utrolid daarlige de jentene var, men nok om det. Vi skal spille igjen paa mandag. I morgen skal jeg til treningstudioet, paa gitartime og paa torsdag skal vi trene til kampen. Tut og kjoer! Jeg kan legge inn resultatene her etterhvert som de tikker inn. Heia Norge!

19.September
2.2 vs 1.3
4-6
(To maal scoret av Hope)

29.September
2.2 vs. 2.3
1-4
(Et maal scoret av Hope)